Francuska studentka Celine i Amerykanin Jesse poznają się w pociągu do Wiednia. Rozmowa jest tak interesująca, że postanawiają wysiąść w Wiedniu i kontynuować dyskusję. Błahe rozmowy przeradzają się w poważne tematy, a wzajemne zauroczenie w uczucie.
Jesse (Ethan Hawke) i Celine (Julie Delpy) spotkają się w pociągu i spędzają ze sobą 14-godzin w Wiedniu, gdzie rozmawiają o życiu, wartościach, rzeczach błahych i tych ważnych. Ich krótka, lecz burzliwa znajomość kończy się na peronie kolejowym, gdzie oboje przysięgają sobie, że spotkają się ponownie za sześć miesięcy. Do spotkania jednak nie dochodzi... Teraz, dziewięć lat później, niespodziewanie ich drogi ponownie się przecinają w Paryżu, gdzie Jesse promuje swoją najnowszą książkę. Na jednym ze spotkań dla czytelników pojawia się Celine... Oboje mają kilka godzin, by uporać się ze swoimi uczuciami, przeszłością i odpowiedzieć na trudne pytanie: Czy znaczą wciąż dla siebie tyle, co dziewięć lat temu?
Mężczyzna jeździ samochodem po obrzeżach Teheranu, usiłując znaleźć kogoś, kto za odpowiednią opłatą pomoże mu w samobójstwie.
Mężczyzna i kobieta, oboje przed czterdziestką, po latach rozłąki przypadkowo spotykają się na ślubnym przyjęciu u znajomych. Kiedyś byli małżeństwem, ale wówczas nie potrafili dojść do porozumienia w dość istotnych dla obojga sprawach. Zdecydowali się na rozwód. Ich drogi się rozeszły. Teraz, gdy minęło wiele lat, okazuje się, że ta długa rozłąka wpłynęła na nich w nieoczekiwany sposób... Na przyjęciu ona martwi się, że nie pasuje do stroju druhny, który ma na sobie. On przypatruje się jej z wciąż rosnącym zainteresowaniem. Kiedy ona nerwowo szuka miejsca, w którym można zapalić papierosa, on niespodziewanie prosi barmana, aby życzył mu szczęścia. Za chwilę widzimy ich siedzących razem przy stoliku. Tak rozpoczyna się gra słów, spojrzeń i wspomnień, z których wyłania się obraz dwojga ludzi na kilku etapach życia, zmagających się z tak naturalną dla człowieka potrzebą miłości, bliskości i akceptacji.
Czy każdy może być bohaterem filmu? Czy świat da się zamknąć w jednym kadrze? Reżyser Paweł Łoziński przygląda się ludziom ze swojego balkonu. Przechodzą uśmiechnięci, smutni, zamyśleni, zagapieni w telefony, młodzi i starzy. Mieszkańcy dzielnicy, albo przypadkowi goście, zwyczajni przechodnie. Autor zaczepia, zadaje pytania, rozmawia o tym jak radzą sobie z życiem. Stojąc tam z kamerą przez ponad 2 lata stworzył miejsce dialogu, świecki konfesjonał, przy którym każdy może się zatrzymać i opowiedzieć o sobie innym ludziom. Bohaterowie niosą w sobie zagadki i tajemnice, nie dają się łatwo zaszufladkować. Każda ludzka historia jest wyjątkowa, a życie jest nie do wymyślenia. Film to radykalny powrót do początków kina, kiedy człowiek przychodził do kamery. Może wystarczy zatrzymać się na dłużej, żeby zobaczyć więcej?
"Baby są jakieś inne" to najnowsza rozprawa arcymistrza słownego humoru ze stereotypowymi opiniami na temat ról kobiet i mężczyzn oraz chwytliwym, acz coraz bardziej mylnym przekonaniem, kto z nas jest z Wenus, a kto wziął się z Marsa. "To temat, który fruwa w przyrodzie, wypływa w książkach, gazetach, parlamentach, na uniwersytetach i nagli, by go złapać, podjąć. Poza politycznymi i ekologią - najważniejszy obecnie cywilny temat na świecie", tłumaczy reżyser.
Charkh (Persian: چرخ lit. "wheel") is an Iranian television talk show that has aired on IRIB TV4 since 2015.[1] Each episode focuses on scientific topics and is approximately 75 minutes in length. The series airs every working day-night (six days a week).
