Joanna d'Arc przyszła na świat w roku 1412 w czasie Wojny Stuletniej. Niejednokrotnie była świadkiem najazdów angielskiego rycerstwa na okoliczne wioski i związanych z nimi ludzkich dramatów. W wieku lat trzynastu nadzwyczaj religijna dziewczynka znajduje miecz. Wkrótce potem ma wizję, która umacnia ją w przekonaniu, że jej świętą misją jest uratować ojczyznę przed najeźdźcą...
Rzecz dzieje się w 1327 roku w jednym z opactw benedyktyńskich w północnych Włoszech. Do opactwa przybywa angielski franciszkanin Wilhelm z Baskerville (Sean Connery) ze swym sekretarzem i uczniem, nowicjuszem benedyktyńskim Adsem (Christian Slater). W starym, bogatym i szanowanym w Europie opactwie odbywa się ważne spotkanie o charakterze polityczno-religijnym, dotyczącym konwersacji na temat ubóstwa Jezusa Chrystusa. Równolegle z tym wątkiem rozwija się wątek kryminalny. Tuż przed przybyciem Wilhelma w opactwie ginie w tajemniczych okolicznościach jeden z mnichów. Uczony i inteligentny Anglik prowadzi śledztwo, ale morderstwa się mnożą, co komplikuje sprawę.
W swym najpopularniejszym filmie B. Christensen, łącząc dokument z fabułą, bierze na warsztat średniowieczne opętanie czarownicami. Ukazując ilustracje z epoki, daje najpierw widzowi wgląd w świat wyobrażeń owych czasów, aby następnie, juz w scenach sfabularyzowanych, przedstawić plastycznie wiarę w czarownice: kobiety te pokazuje w trakcie warzenia miłosnego napoju, przed kontaktem z diabłem czy przy denuncjacji przez ich współtowarzyszki. W końcu na ekranie ukazują się narzędzia tortur... Dokonując następnie skoku we współczesność (odtwórczynie ról czarownic ujawniają się jako beztroskie mieszkanki domu starców), Christensen wiąże średniowieczne zabobony z "nowoczesnymi" chorobami nerwowymi, takimi jak histeria czy kleptomania. Reżyserowi chodzi w tym filmie nie tyle o historyczne fakty, ile raczej o skutki oddziaływania przesądów na psychikę jednostki.
